Belevenissen

Papa Joe

Meet Mina.

What’s new bij brocante De Veranda……of beter WIE is new!?

Het kwam voorbij op fb, een nest hondjes waar onze pup er 1 van is.

We zijn 4 keer gaan kijken, hebben de ouders van haar ontmoet en gemerkt dat dit beide geweldige honden zijn.  

Goed nagedacht, waar beginnen we aan, weer meer gebonden, zorgen voor?? 

Maar ik werd verliefd, nog niet eens op de pup maar op Tilly de moederhond. 

Onze pup, die we Mina genoemd hebben, lijkt het meest op haar mama. Dus de keuze was logisch. 

En in alles zie ik haar dan ook terug, haar gedrag, haar bouw, de haargroei. 

Nu is ze inmiddels een paar dagen bij ons en ze begint te wennen. Maar wat een klus, zo’n hondenbaby. 

Je kunt haar geen moment alleen laten en zelfs dan ben je vaak te laat. 

Zo is ze al aan een stroomkabel blijven hangen, meent dat ze van 1 meter hoog kan springen, slakken kan eten, netels uit kan doen en dan die varens ernaast ook nog maar even. 

Het is een bikkeltje, de regen deert haar geen moment en ze is niet bang voor vieze voeten. Dat heb ik weer….

Daar sta ik dan in de stromende regen met de lieslaarzen aan te soppen in de wei met een dartelende “i’m singing in the rain” puppy.

Maar wat doet het goed om weer zo een levendig beestje in huis te hebben. We hopen dat ze hier gelukkig oud mag worden. Net als ons vorige hondje Kwispel, die 17 jaar is geworden. 

Weer lekker veel in de buitenlucht, veel wandelen en gezellig in huis. Het doet goed.

Jippie! Meet Mina. 💕

Mama Tilly
Mama Tilly
Mina
Mina

Verdrietige update.

Onze Mina is een jaar bij ons geweest. Al snel na haar aankomst hier bleek dat er iets mis was. Onderzoeken wezen uit dat ze een hersenafwijking had en daardoor veel problemen.
Ze heeft het niet gered.
We bleven achter met veel verdriet.

Mina was bijzonder, de liefde van ons leven en we zullen haar iedere dag blijven missen.💔

Deze leuke boekjes kwamen mee terug uit Frankrijk. Bonnenboekjes dacht ik, tot ik nader onderzoek deed. Het zijn toverboekjes. 😉
Papier d’Armenie, luchtzuiverend papier met heilzame werking, baat gevend bij talrijke ongemakken. Een boekje met instructies in diverse talen, inhoudend uitscheurbare velletjes van dit middel. Uitgegeven te Parijs door A. Ponsot, ca. 1900. Dussss… 😊👌

Het is weer tijd voor een belevenis!

Lees en huiver…

Bij Brocante De Veranda zijn ook verzamelitems te vinden van allerlei. Zoals bv dit mouw insigne van het Britse WO2 Airborne Intelligence Corpse.
Zelfs met de speldjes er nog aan! Roestig en al…
Ze zijn lang meegegaan toch. Helaas bleek dat de spelden toch niet meer geschikt zijn om mee te “spelden”.
Dus met een beetje pech belandde er een in mijn duim. 1 cm lang bijna, was ongemerkt mijn vinger binnengedrongen.

En nu dan…? Ach wat! Het groeit er wel uit? Neen dus, het “klopte” er zowat uit na een paar uur en bij de ehbo vonden ze de WOII schat in mijn duim, na er een mooie foto van te hebben gemaakt. De dienstdoende chirurg wilde er wel een extra uurtje voor draaien, leuke klus! 😰 Geen sprake van! Dat was mijn eerste reactie, maar met enige overredingskrachten van alle kanten heb ik toch maar mijn dappere pak aangetrokken en ben er voor gaan liggen.

Het graafwerk kon beginnen nadat er vele spuiten nodig waren om de duim te verdoven. Daarna werd de antieke speld vakkundig uit de duim van de brocanteuse gesneden en in een potje gestopt om te bewaren.👍

Het leven van de brocante handelaar gaat niet altijd over rozen; vaak blauwe plekken en splinters. Wat maakt het uit!?
Echter vanaf nu toch maar een beetje voorzichtiger zijn. Waarschijnlijk ben ik het over een week weer vergeten…. maar goed ook.

PS. Insigne is te koop!

ZOVEEL MOOIS!

Een balboekje staat voor een gift die genodigden kregen aangereikt als ze naar een bal gingen. In een balboekje schreef een dame aan welke heer zij een dans had toegezegd. In hogere kringen was het elkaar ten dans vragen tot in de 19e eeuw aan strenge regels gebonden. Zomaar op een meisje aflopen en haar ten dans vragen, was zeer ongemanierd. Dus eind 1800 tot ongeveer halverwege 1900 was dit gebruik. Ook nu bestaat het nog overigens, alleen niet met hetzelgde doel. De vrouwen zijn vrijgegeven gelukkig!😉 

Het balboekje was meestal een klein notitieboekje en potloodje met de diverse dansen al voorgedrukt: Walz, polka, quadrille etc. Het kon echter ook in een andere vorm: een souvenier, een beeldje of voorwerpje dat te maken had met de organisatie die het bal gaf. Hier zat dan meestal een sierlijk haakje aan waarmee de dame het balboekje aan haar rok kon bevestigen. Hoe hoger in rang hoe edeler het gebruikte materiaal. Wie kent niet de films van Sissi?! Elisabeth in Beieren [1837 – 1898] was haar naam, getrouwd met Keizer Frans Jozef van Oostenrijk [1830 – 1916]. In die tijd kun je je misschien de beste voorstelling maken van de dames met mooie ruisende jurken tijdens een bal. Sissi was ook koningin van Hongarije dus ook tal van de balboekjes zijn Hongaars.

Natuurlijk zijn ze van tout le monde en kwamen ze overal voor, de ballspende, carnet de bal, dancecard. Ze werden gemaakt in ateliers. Koloman Moser is een bekende Oostenrijkse ontwerper die o.a. balboekjes ontworpen heeft in de jugendstil tijd. De moeite waard om deze man eens nader te bestuderen want hij heeft ook meubels en glaswerk ontworpen en meer! Prachtig! En dan… chocolade! Ook dat werd vaak als “Spende” gegeven, mooi verpakt in een rozet met afbeelding. Op de foto zie je een ballspende met de beeltenis van Sissi. Zo zie je maar… niet alleen Franse brocante! Zodra deze collectie in de verkoop gaat, komen ze vanzelf op deze website.

Alles heeft geschiedenis en een verhaal. Een boek zou al volgeschreven zijn in de 10 jaar dat we onderweg zijn.
Op deze pagina wil ik zo nu en dan iets vertellen.

Ik begin met het verhaal over deze prachtige antieke tuinvazen afkomstig van een kasteel: Chateau De Courterolles in Midden – Frankrijk.

Als zogenaamde “pickers” zijn we onderweg in Frankrijk, bezoeken handelaren en particulieren, op zoek naar mooie items. Onze reizen zijn vooral gebaseerd op toeval, spontaniteit en dus altijd verrassend. Zo kwamen we bij dit kasteel uit. Het was net aangekocht door mensen die het flink hebben gerestaureerd. Dat is mooi, zo blijft het behouden. Maar vaak gaan authentieke delen verloren omdat het moet voldoen aan de moderne mens met zijn wensen aan comfort. In dit geval wilden ze zich ontdoen van 11 tuinvazen, ze stonden in de schuur in de weg. Slik!

We hebben op ze ingepraat want al snel was duidelijk dat ze al meer dan een eeuw bij dit kasteeltje hoorden. “Weten jullie dit wel zeker!?”
Maar ze wilden ze perse verkopen en dus was de deal gesloten. De bus zakte zowat door de veren met 11 van deze zware tuinvazen “en Pierre” [antiek steen]. Mijn hart in tweestrijd…. warm door de schoonheid en uitstraling, de patina. Maar ook vol smart om de scheiding van deze vazen en “hun” chateau. Ze zijn mee naar huis gekomen, deze prachtige tuinvazen, en hebben ook weer een mooie bestemming gekregen.
Dus toch een happy end! En wij weer een herinnering rijker.